W języku greckim słowo tropaion oznaczało pomnik ku czci bogów wzniesiony na miejscu odniesionego zwycięstwa. W czasach nowożytnych pojęcie to używane jest w różnorakich kontekstach, lecz zawsze oznacza pamiątkę odniesionego sukcesu, czy zwycięstwa. Gromadzenie trofeów łowieckich jako pamiątek polowania zakończonego sukcesem jest w pełni zrozumiałe – ponieważ samo polowanie nacechowane jest ogromnym ładunkiem emocjonalnym i w wielu przypadkach wymaga wielkiego wysiłku fizycznego.

Początkowo trofea gromadzono by ozdobić siedziby, wzbudzić podziw gości. Ponieważ kolekcje zdobyte przez właścicieli dworu lub jego przodków niedostępne były szerszemu ogółowi, zaczęto organizować publiczne pokazy trofeów łowieckich. Z czasem nabrały one walorów edukacyjnych i artystycznych.

Ranga wystaw jest bardzo różna – od niewielkich, regionalnych, poprzez krajowe aż do międzynarodowych i światowych organizowanych pod auspicjami Międzynarodowej Rady Łowiectwa i Ochrony Zwierzyny, która ustaliła obowiązujące formuły wyceny trofeów łowieckich. Polski Związek Łowiecki, reprezentując polskie łowiectwo, uczestniczył w 17 wystawach tej rangi.

Nasze trofea wyrobiły sobie najwyższą markę już w okresie międzywojennym. W 1937 roku na wystawie berlińskiej polskie parostki sarny, oręż dzika, skóra wilka i skóra rysia stały się nowymi rekordami świata. Łącznie przyznano Polsce 7 tytułów „rekord świata”, a wspomniane parostki (znane później jako „Parostki z Nienadowy”) uzyskały ponadto tytuł „rekord XX wieku” i „rekord wszechczasów”. Pozostałe one jeszcze rekordem świata do roku 1967, co jest rzadkim przypadkiem w historii światowej trofeistyki. Jeszcze dłużej, bo aż do roku 1987, Polska dzierżyła rekord świata w kategorii oręża dzika („Oręż z Rychcic”).

Po drugiej wojnie światowej przez długi czas Polski Związek łowiecki nie uczestniczył w wystawach międzynarodowych. Dopiero w 1967 roku wystawa w Nowym Sadzie przyniosła kolejny sukces polskiemu łowiectwu. PZŁ otrzymał Złotą Plakietę za pawilon i wiele medali za trofea. Z ostatnich wystaw warto jeszcze odnotować światową wystawę w Budapeszcie w 1971r. , gdzie polska ekspozycja liczyła 438 trofeów, oraz następną światową wystawę z roku 1981 w Płowdiw (Bułgaria), gdzie Polski Związek łowiecki zaprezentował 1109 trofeów. Na pozostałych wystawach obecność naszych trofeów była znacznie skromniejsza lecz zawsze najbardziej liczącymi się polskimi trofeami były parostki saren, oręża dzików, wieńce jeleni szlachetnych oraz skóry drapieżników.

Polscy myśliwi z ogromnym pietyzmem podchodzą do swoich trofeów łowieckich. W roku 1999 ukazał się nakładem Polskiego Związku Łowieckiego Katalog Polskich Trofeów Łowieckich obejmujący około 10 000 pozycji. Sklasyfikowano w nim tylko takie trofea, które na wystawach światowych i międzynarodowych wyróżnione zostały medalami za piękno i potęgę.

ŹRÓDŁO: www.pzlow.pl